Codziennie przez miesiąc praktykowałam jogę – poznaj czego się nauczyłam

Moje wnioski

Ustal priorytet(y)

No bez tego się nie obejdzie. Często mówimy o priorytetach w liczbie mnogiem, a ja tak sobie myślę, że w zasadzie to jedna rzecz może stać się tą „najważniejszą”. Dlatego postawiłam sobie, że każdego dnia moim priorytetem w wolnym czasie są: ćwiczenia na macie (min 30 minut) + medytacja (min 10 minut). A to oznaczało, że aby trzymać się mojego postanowienia, zamiast odcinka serialu czy przeglądania social mediów, wybierałam jogę. A dopiero potem serial 😉

Intencja = po co to robisz?

Warto być świadomym, po co w ogóle coś chcemy robić, bo wraz z tym rodzi się większa motywacja wewnętrzna i chęć do trwania w postanowieniu. O mojej intencji przypominałam sobie codziennie, a szczególnie była pomocna w takich dniach, w których traciłam motywację, a raczej włączał mi się tryb „eh, nie chce mi się…”. A potem przypominałam sobie, po co to robię, i ten stan mijał albo przynajmniej znajdywałam zajawkę, by stanąć na macie, a potem już szło z górki.

Plan to fundament

Wspomniałam już, że styczeń był dla mnie dobrym czasem, bo każdy dzień mógł być w miarę powtarzalny. Jednak szczególnie na początku zauważyłam, że jeśli zostawiałam przestrzeń na spontaniczność, co do tego kiedy będę praktykować, to przychodziło mi to z większą trudnością, bo: było już późno, byłam głodna, byłam zmęczona, było zimno (…). I gdy te wymówki się pojawiały, to czułam, jakbym walczyła zamiast czerpać z tego procesu, w który sama siebie włożyłam. Dlatego uznałam, że dzień wcześniej będę planować te moje minimum 40 minut praktyki. Uwzględniałam poranne nagrywanie podcastów z gośćmi z różnych stref czasowych, zdzwonki z klientami, wyjazdy do innego miasta, czy bardziej leniwe weekendy w łóżku. No i powiem Ci – eureka! Nagle wymówek było jakby mniej, bo po prostu dzień wcześniej wiedziałam, jak sobie rozłożę wszystko w ciągu dnia.

Im mniej improwizacji, tym lepiej

W sumie to po kilku dniach od działania z planem zrozumiałam, że najlepiej praktykuje mi się od razu po obudzeniu, a w weekendy po południami. I tak zostało do dzisiaj, a ja ograniczyłam do minimum myślenie o praktyce, bo miałam stały rytm. Wyjątki od tej reguły naliczyłam przez cały miesiąc cztery, więc łatwo było sobie z nimi poradzić, gdy wcześniej zadbałam o nie.

Poddaj się… komuś/czemuś

Ten punkt łączy się z poprzednim, a w zasadzie wszystkie te punkty jakoś tak się uzupełniają. Od początku wiedziałam, że im mniej będę musiała szukać/podejmować decyzji i właśnie improwizować, tym będzie mi łatwiej. To trochę tak, jakbym komuś mogła oddać część ciężaru tego wyzwania. Dlatego zainwestowałam 75 zł w miesięczną subskrypcję aplikacji, gdzie codziennie czekała na mnie nowa praktyka w ramach yoganuary. Wiem, że to było genialne posunięcie, bo ktoś mnie prowadził, każdego dnia czekało coś nowego, a ja nie traciłam czasu na szukanie i wybieranie.

Wykonywanie planu = ochota na więcej

Dość szybko poczułam, że dzięki planowi i „poddaniu się komuś” mam jeszcze przestrzeń na dorzucenie sobie czegoś więcej do mojego styczniowego wyzwania. Dlatego zrobiłam sobie taką listę kilkunastu rzeczy, które chcę, by towarzyszyły mi na co dzień i które nie muszą dziać się codziennie, ale fajnie jakby w miarę regularnie. Był tam, m.in.: masaż twarzy (5 minut), nauka hiszpańskiego (min 30 minut), praktyka wdzięczności (nawet kilka sekund!), branie witamin (bo czasem nie pamiętam!) i spacer (żeby codziennie się przejść). Jak widzisz część z tych rzeczy to drobnice, ale potrzebowałam, by na nowo stały się dla mnie automatycznym działaniem.

Odhaczaj!

Wizualizacja to złoto i powtarzałam to tutaj nie raz. Dlatego zapisywałam sobie każdego dnia tę listę rzeczy, które chcę, by były obecne w mojej codzienności lub kilka dni w tygodniu. Następnie po wykonaniu czegoś z listy odhaczałam zrealizowane punkty i na mnie działało to motywująco, a zarazem przypominająco (np. o witaminach!). Nie zabijałam się, by odhaczyć wszystkie punkty, ale gdy przez dwa dni nie robiłam masażu twarzy, to już trzeciego dnia miałam ochotę (i motywację), by go zrobić.

Odpuszczanie ponad ciśnięcie

Przez cały styczeń czułam się dobrze i nie wydarzyły się rzeczy, które wpłynęły znacząco na moje samopoczucie czy wewnętrzny spokój, co jakby nie patrzeć „ułatwiało” wykonanie wyzwania 31 dni z jogą. Jednak od początku wiedziałam, że moja intencja nie jest tożsama z ciśnięciem na siłę. Dlatego, gdy pierwszego dnia okresu nie czułam się zbyt dobrze, to nie miałam problemu z tym, żeby zrobić dzień przerwy, a nadrobić go, gdy będzie dzień wolny od ćwiczeń fizycznych, a jedynie z medytacją. I tak właśnie zrobiłam.

Świętuj!

Dzisiaj czeka mnie świętowanie wykonania postawionego sobie zadania, ale robiłam to też w trakcie. Po każdym zakończonym tygodniu gratulowałam sobie. W zasadzie po każdej zakończonej praktyce klepałam się po ramieniu z gratulacjami, że kolejny dzień konsekwentnie stanęłam na macie. A to dawało mi motywacji na kolejne dni.

To wszystko sprawiło, że nie czuję jakieś ulgi wraz z nadejściem lutego. Wręcz przeciwnie – czuję, że jutro, jak co rano, znowu wyciągnę matę i z przyjemnością oddam się praktyce. Dlatego polecam, przy wprowadzaniu nawyków, postarać się o to, by już proces nas cieszył, a zarazem, by mieć dla siebie to współczucie i dać sobie odpocząć, gdy tego potrzebujemy.